Postawa ciała to cecha charakterystyczna każdego człowieka. Jest wypadkową warunków współczesnego życia, budowy ciała i sprawności organizmu. Zależy ona od właściwie ukształtowanego układu kostno – więzadłowego, dobrze rozwiniętego i wydolnego układu mięśniowego, sprawnie działającego układu nerwowego, od którego zależy wykształcenie i rozwinięcie prawidłowego odruchu postawy.
Postawa zmienia się w ciągu całego życia. Zmiany te zależą od wieku, płci, rasy, ale także od trybu życia, rodzaju pracy i wielu innych czynników. Na postawę ciała wpływa także środowisko, w jakim przychodzi nam żyć (rodzina, szkoła). Wyniesione z tego okresu przyzwyczajenia prawidłowego utrzymywania postawy staną się nawykiem i zaowocują lepszym zdrowiem młodego człowieka.
Homo sapiens siedzi
Głównym mankamentem naszego życia jest siedzący, pozbawiony ruchu, osiadły tryb. Na 12 – 15 godzinny dzień dziecka (zależnie od wieku), przeciętnie przypada: 4 – 7 godz. siedzenia w szkole, 2 – 4 godz. odrabiania lekcji (również najczęściej siedząc), 3 godz. wypoczynku (bardzo często także siedząc – czytanie, oglądanie TV, gra na komputerze), 1 godz. łącznie spożywania posiłków – także w pozycji siedzącej. Co w takiej sytuacji mogą zrobić rodzice i nauczyciele, a więc osoby, od których najbardziej zależy tryb życia dziecka?
Od momentu przyjścia dziecka na świat należy stworzyć dziecku prawidłowe warunki rozwoju psychoruchowego gwarantujące w przyszłości dobrą sylwetkę, prawidłową postawę i zadowalającą wydolność organizmu.
Rusz się!
Kilkugodzinne przebywanie w pozycji siedzącej, ograniczenie swobody ruchowej, wzmożona koncentracja i podporządkowanie się zupełnie nowym zasadom spędzania czasu dalekie jest od higienicznego trybu życia. Pierwsze 3 – 4 lata przypadające na czas nauki w szkole podstawowej to najczęściej okres intensywnego wzrostu dziecka.
Aby zachować równowagę między przyrostem kośćca, a prawidłowym rozwojem mięśni konieczne jest systematyczne ćwiczenie, wzmacnianie mięśni posturalnych i podnoszenie ogólnej wydolności fizycznej dziecka. Zaszczepienie potrzeby ruchu, czynnego wypoczynku będzie procentowało w przyszłości. Regularne stosowanie prostych ćwiczeń może uchronić dziecko przed koniecznością poddania się leczeniu w wieku dojrzałym.
