fbpx             

Jak poskromić „żywe srebro”?

Coraz częściej  słyszymy od rodziców, że ich dziecko pewnie ma ADHD, bo nie potrafi przez chwilę usiedzieć w jednym miejscu. Czym tak naprawdę jest zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) oraz jak radzić sobie z jego objawami w domu?

Fakt, że nasze dziecko zachowuje się jak „żywe srebro” nie oznacza jeszcze, że cierpi na zespół nadpobudliwości. Jeśli jednak chcemy się upewnić, czy na pewno tak nie jest, skorzystajmy z fachowej pomocy, zamiast przypinać dziecku zbędną łatkę.

Czym objawia się ADHD?

Nieuwaga – rodzice odnoszą wrażenie, że dziecko ich nie słucha, na bardzo krótko skupia uwagę, szybko przechodzi od jednej aktywności do drugiej, często zmienia zabawki, nie bawiąc się w sposób ukierunkowany żadną z nich. Nie kończy rozpoczętych czynności, nie stosuje się do poleceń, ma trudności z organizowaniem swoich zadań, wykazuje niechęć do ćwiczeń wymagających wysiłku umysłowego.

Impulsywność – dziecko działa bez zastanowienia, często przerywa i przeszkadza innym, nie potrafi czekać na swoją kolej, wyrzuca z siebie odpowiedzi na pytania.

Nadruchliwość – dziecko jest niespokojne, trudno za nim nadążyć, nie może znaleźć dla siebie miejsca, czy spokojnie usiedzieć, opuszcza miejsce w sytuacji, w których jest to niewłaściwe. Duża potrzeba ruchu sprawia, że często biega, wspina się, wierci na krześle, z trudem odpoczywa.

Jak wspierać dziecko z ADHD w domu?

  1. Zmniejszenie liczby rozpraszających bodźców:
  • łagodne barwy: zadbaj o to, by pomieszczenie było w pastelowych, nie krzykliwych kolorach i panował w nim porządek;
  • czyste biurko: mebel do odrabiana lekcji powinien znajdować się przy mało atrakcyjnej ścianie, a na nim leżeć jedynie rzeczy potrzebne do wykonania zadania;
  • cisza: wyłączony telewizor, radio, komputer, telefon;
  • spokojne otoczenie: dziecko powinno siedzieć daleko od okna lub tyłem do niego, w pobliżu nie powinny znajdować się atrakcyjne przedmioty np. gry, terrarium, ciekawe zabawki itp., pozostali członkowie rodziny szanują czas przeznaczony na naukę i dbają o ciszę.
  1. Dobrze zaplanowany czas odrabiania lekcji:
  • dzielimy naukę na etapy: nastawiamy minutnik odmierzający czas na ćwiczenia;
  • natychmiastowe pochwały: po wykonaniu zadania, chwalimy za dobrą pracę, doceniamy postępy;
  • przywołanie uwagi: w chwili rozproszenia np. stukamy palcem w zeszyt, mówimy „zeszyt”’;
  • przeplatanie aktywności: na zmianę wykonujemy zadania mniej ciekawe i te atrakcyjniejsze;
  • karta pracy: wspólnie tworzymy check – listy zadań do wykonania na dany dzień, biorąc pod uwagę możliwości koncentrowania się dziecka, odhaczając po kolei wykonane ćwiczenia np. pakowanie tornistra, praca domowa.
  1. Skuteczne wydawanie poleceń:
  • jedno polecenie naraz: unikaj wydawania zbyt wielu poleceń, których nie będziesz w stanie wyegzekwować;
  • podejdź do dziecka i zdobądź jego uwagę: zadbaj o kontakt wzrokowy, zawołaj po imieniu, dotknij ramienia dziecka;
  • poproś o powtórzenie polecenia: formułujemy jednoznaczne dwu-, trzywyrazowe polecenie i upewniamy się, czy dziecko je zrozumiało;
  • egzekwujemy wykonanie zadania do końca: nie odchodzimy, dopóki dziecko nie wykona ćwiczenia do końca.
  1. Wytyczanie zrozumiałych granic zachowania, reguł, zasad:
  • konsekwencja: stałe egzekwowanie wcześniej ustalonych zasad, daje dziecku poczucie bezpieczeństwa, a w przyszłości zaprocentuje dobrymi nawykami;
  • realne wymagania: zbyt wysokie wymagania obniżają samoocenę oraz motywację, dlatego wybierajmy zadania, które mają szansę zakończyć się sukcesem;
  • stały plan dnia: wspólnie przygotujcie plan dnia, według którego np. o godz. 16 zaczynamy odrabianie pracy domowej, po której następuje czas na zabawę.
  1. Zapewnie odpowiedniej ilości ruchu:
  • sport: zajęcia sportowe np. na basenie lub dużo ruchu na świeżym powietrzu zaspokoi część potrzeb dziecka nadruchliwego;
  • przerwy na aktywność ruchową: podczas pracy domowej po każdym wykonanym zadaniu, pozwalamy na trochę ruchu np. 10 przysiadów, przejście przez cały przedpokój w podskokach, temperowanie kredek itp. Ważne jest wcześniejsze ustalenie co dziecko może robić, żeby po przerwie spokojnie powróciło do pracy.     
  • dostosuj się do indywidualnych potrzeb dziecka: umożliwienie gniecenia gumowej piłki podczas wykonywania zadań, stanie na jednej nodze podczas słuchania opowiadania.

 

Przy pisaniu artykułu posiłkowałam się: Kendall, P. C. (2015). Zaburzenia okresu dzieciństwa i adolescencji. Przeł. J. Kowalczewska. Sopot: GWP; Kołakowski, A., Pisula A. (2014). Sposób na trudne dziecko. Sopot: GWP.

About the Author :

Leave a Comment

START TYPING AND PRESS ENTER TO SEARCH