Często błędnie i powierzchownie określa się uczniów o stylu kinestetycznym jako dzieci niegrzeczne, które nie potrafią dostosować się do realiów szkolnych. Nic bardziej błędnego – uczniowie przyswajający wiedzę za pomocą dotyku mają największy problem z dostosowaniem się i odnalezienie w systemie edukacyjnym, ponieważ niewiele jest zajęć, w których wykorzystuje się ruch, dotyk czy wykonywanie czynności, którym dodatkowo towarzyszą emocje.
Kinestetycy uczą się mówiąc, chodząc po sali lekcyjnej, tańcząc, wykonując określone ruchy. Jeszcze lepiej, gdy mogą dotknąć przedmiotu, poruszać nim. Dobrze, jeżeli mogą także poczuć zapach, gdyż odbierają wrażenia wewnątrz swojego ciała, a czasami samo odczucie wywiera większy wpływ na przyswajalność wiadomości, aniżeli samo wykonanie danej czynności. Ich podejście do nauki wydaje się być niechętne oraz stosunkowo chaotyczne.
Nie potrafi usiedzieć w jednym miejscu
Kinestetykom bardzo ciężko jest wysiedzieć dłużej w jednym miejscu – na zajęciach siadają w ostatnich ławkach, najczęściej bawiąc się długopisami, trzymając coś w rękach, wykonując ruchy, np. machają nogami, „huśtają” się na krześle, zmieniają pozycje, czasami wstają bądź maszerują podczas lekcji.
Preferują takie przedmioty, jak, np. wychowanie fizyczne, fizyka czy chemia, gdyż można przeprowadzać eksperymenty, pracować z mapą, wykonywać ćwiczenia praktyczne. Zajęcia rozpoczynające się od ruchu wywołują zainteresowanie, wyrabiając tym samym gotowość do edukowania się. Uczniowie kinestetyczni muszą być aktywni, bezpośrednio zaangażowani oraz w ciągłym ruchu. Preferują naukę na świeżym powietrzu, podczas organizowanych wyjść poza placówkę edukacyjną bądź siedząc, nie w ławkach, lecz np. na podłodze, czując komfort posiadania wokół siebie dużej przestrzeni.
Pomoce dla kinestetyka
Wsparciem w ich uczeniu jest manipulacja przedmiotami w formie sklejania i budowania oraz inscenizacje ruchowe, np. improwizacje, proste ćwiczenia dramowe. Na efektywność uczenia się wpływają także prawidłowo stworzone notatki w formie podsumowania bądź zaznaczenia na marginesach książek elementów ważnych i istotnych.
Co ciekawe, dzieci o preferencjach kinestetycznych nie są najlepszymi słuchaczami, lecz lubią czytać; wypowiadając się, często gestykulują, lubią bliski kontakt z drugą osobą – kiedy przez przypadek potrącą jakąś osobę, od razu przepraszają ją, np. za pomocą przytulenia. Ponadto, mają specyficzny charakter pisma, zazwyczaj mało czytelny, ale ich walorem są szczególne zdolności manualne.
Warto pamiętać, że zazwyczaj uczniowie preferują więcej niż tylko jeden sposób uczenia się, ponieważ im więcej bodźców oddziałuje na ucznia, tym szybszy jest proces zapamiętywania. Kluczową rolą zarówno nauczyciela, jak i rodzica jest rozpoznanie sposobów przyswajania wiedzy przez dziecko w celu rozwinięcia świadomego procesu, jakim jest uczenie się oraz zwiększenia aktywności uczestników tego procesu.
