Czy kiedykolwiek zastanawiałeś się nad swoją postawą wobec dzieci? Twoje pociechy, szczególnie w młodszych latach, są odzwierciedleniem charakterystycznych zachowań, z którymi spotykają się na co dzień. Twoich zachowań. Dzieci często nie tylko je powielają, ale również naśladują sposób mówienia, a niekiedy nawet myślenia, co w większości przypadków nie jest zauważane przez rodziców.
Czasami zadajesz sobie pytanie – dlaczego moje dziecko postępuje w taki, a nie inny sposób, a niejednokrotnie odpowiedź jest bardzo prosta i nieskomplikowana – wystarczy spojrzeć na siebie. Postawy rodzicielskie możemy podzielić na te pozytywne i negatywne.
Pozytywna postawa wobec dziecka to:
- akceptacja,
- współdziałanie,
- uznanie praw dziecka,
- dawanie rozumnej swobody.
Postawa pierwsza: Akceptacja
Zakłada pełną akceptację dziecka takim, jakie jest – w wszystkimi zaletami, ale również wadami. Rodzice okazują zainteresowanie, czułość wobec dziecka, pozytywne uczucia i emocjonalne wsparcie, dzięki czemu maluch dzieli się swoimi uczuciami z innymi osobami, łatwiej nawiązuje relacje z rówieśnikami, adaptuje się w nowych miejscach, np. żłobku, przedszkolu, szkole. Zauważa się również, że pociechy podczas kontaktów interpersonalnych są bardziej odważne, pierwsze podchodzą do dzieci, by zainicjować wspólną rozmowę czy zabawę, sprawiają wrażenie współdziałających i przyjacielskich.
Postawa druga: Współdziałanie
Opiera się na wspólnym działaniu rodziców z dzieckiem, np. podczas spędzania wolnego czasu, zabawy, wyjść na spacery czy w miejsca rozrywki. Istotna jest wspólna rozmowa, nie tylko kiedy pojawiają się sytuacje problemowe, wymagające rozwiązania. Dziecko uczestniczy również w wykonywaniu drobnych obowiązków domowych, np. sprzątaniu swojego pokoju, wynoszeniu śmieci, podlewaniu kwiatów itp., natomiast rodzice czynnie włączają się w pomoc podczas poszczególnych etapów edukacyjnych. Dziecko cechuje się wytrwałością, ufnością, zdolnością do kompromisów, otwartością na działania społeczne i co ważne, szanuje pracę rodziców, co znacznie ułatwia proces wychowawczy.
Postawa trzecia: Respektowanie praw dziecka
Respektowanie praw dziecka, za którym kryje się uznanie potrzeb dziecka, zgodnie z jego wiekiem, jest postawą stosunkowo obszerną, gdyż zaczyna się od zaspokojenia podstawowej potrzeby snu, dostarczenia jedzenia, przez potrzebę zabawy, nauki, pracy, kontaktów z rówieśnikami, po możliwość wypoczynku, prawa do prywatności, samotności czy intymności. Dzieci rodzin zachowujących pełnię praw swoich maluchów zazwyczaj wykazują się tolerancyjnością i lojalnością wobec innych osób, chęcią do działania oraz szacunkiem.
Postawa czwarta: Dawanie rozumnej swobody
Dawanie rozumnej swobody to postawa zauważalna szczególnie u rodzin, które mają starsze dzieci, pozwalając im na rozsądną samodzielność w zakresie dostosowanym do ich wieku, czyli zabawę, aktywność poza domem, pracę i wyjazdy. Rodzice wspólnie ze swoimi dziećmi wyznaczają granice swobody, aby obie strony miały jasną sytuację, a dziecko nie czuło się pod przymusem dostosowania się do zasad odgórnie narzuconych przez rodziców. W przypadku wspólnego ustalania norm, dziecko czuje się uczestnikiem ich tworzenia, dzięki czemu łatwiej przychodzi egzekwowanie ich w późniejszym czasie. Dzieci w tym przypadku nie tylko są samodzielne i zaradne, ale również pewne siebie i elastyczne.
Jakim rodzicem jesteś Ty? Jakie jest Twoje dziecko? Czy którakolwiek z przedstawionych postaw odzwierciedla Twój sposób wychowania? Jeżeli tak – jesteś we właściwym miejscu, a efekty teraźniejszej pracy będą widoczne krok po kroku na każdym etapie życia Twojego dziecka, zaczynając od okresu wczesnoszkolnego po późną dorosłość.
