Aby zrozumieć, na czym polega metoda pracy z dziećmi według Weroniki Sherborne, należy poznać definicję ruchu rozwijającego. W metodzie tej najważniejszym narzędziem jest ruch dziecka, który wspomaga rozwój psychoruchowy. Ruch rozwijający wywodzi się z naturalnych potrzeb dziecka zaspokajanych w kontakcie z rodzicem. Metoda ta bazuje na trzech podstawowych założeniach: świadomości własnego ciała i usprawnienia ruchowego, świadomości przestrzeni oraz dzielenia jej z innymi ludźmi.
Cel, jaki możemy osiągnąć, pracując tą metodą, może mieć ogromne znaczenie w rozwoju dziecka. Maluszek ma możliwość poznać własne ciało, usprawnić motorykę, poczuć własną siłę i sprawność. Pomaga to dziecku zdobyć zaufanie do siebie oraz zyskać poczucie bezpieczeństwa. Podczas terapii dziecko poznaje przestrzeń, w której się znajduje. Nie jest już ona dla niego obca, groźna, dzięki czemu zaczyna czuć się swobodniej i bezpieczniej. Staje się bardziej aktywne i powoli przejmuje inicjatywę w zabawach ruchowych.
Rodzaje oraz warunki podczas ćwiczeń
Ćwiczenia mogą odbywać się w parach lub grupach. Jeżeli dziecko jest mniej sprawne ruchowo, na terapii powinien pojawić się rodzić dziecka lub inna bliska osoba, ponieważ maluch czuje się wtedy bezpieczniej i chętniej ćwiczy. Należy zapewnić przyjazne miejsce pracy: odpowiednie podłoże, świeże powietrze, przestrzeń. Nie jest konieczne posiadanie specjalnych przyborów: najlepszym przyborem dydaktycznym podczas terapii jest rodzic.
Czasem potrzebne są materace czy koce. Wszyscy powinni ćwiczyć boso, aby zapewnić jak najlepszy kontakt z podłożem. Ćwiczenia powinny być prowadzone w radosnej atmosferze, z dużą ilością atrakcji. Stwarza to możliwość do bardziej twórczego działania, pobudza spontaniczność i aktywność dziecka.
Grupa docelowa
Metoda ma swoje zastosowanie w pracy z dziećmi z różnymi dysfunkcjami. Doskonale sprawdza się przy upośledzeniu umysłowym, autyzmie, mózgowym porażeniu dziecięcym, zaburzeniach emocjonalnych, zaburzeniach zachowania, głuchych, niewidomych oraz dzieciach z rodzin dysfunkcyjnych. To tylko grupa osób, które mogą korzystać z założeń tej metody.
Przykładowe ćwiczenia z metody Weroniki Sherborne
- Ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała: leżenie na plecach, leżenie na brzuszku, ślizganie się w kółko na brzuszku, siedząc kręcenie się w kółko na pośladkach, czołganie się na plecach do przodu z wyciąganiem i zginaniem na przemian rąk i nóg, turlanie się, itp.
- Wyczuwanie części ciała: wykonywanie ruchu w poszczególnych stawach np. zginanie i prostowanie kolan, maszerowanie i bieganie z wysoko podniesionymi kolanami, uderzanie o podłogę stopami, dotykanie łokciami kolan, wytrzeszczanie oczu, robienie różnych min, itp.
- Ćwiczenia w parach: jedna osoba robi mostek, druga przechodzi pod nią lub obchodzi ją na czworakach, itp.
- Ćwiczenia w grupie: grupa tworzy tunel, reszta czołga się pod tunelem w różnych konfiguracjach, itp.
- Ćwiczenia w parach (partner aktywny i bierny): dzieci opierają się plecami o siebie, jeden z partnerów pcha plecami, starając się pokonać jego opór, itp.
- Ćwiczenia na przeciwko w parach: „skała” – ćwiczący siedzi mocno podparty na podłodze, współćwiczący stara się przesunąć „skałę”, pchając lub ciągnąc, itp.
- Ćwiczenia razem w parach (obydwaj partnerzy są aktywni): dzieci siedzą do siebie plecami i starają się wspólnie wstać, nie odrywając pleców od siebie, itp.
