Twórcą teorii integracji sensoryczne jest A. Jean Ayres,
która w latach sześćdziesiątych sformułowała hipotezy na temat związków funkcji psychoneurologicznych, a zachowaniem i uczeniem się dziecka. Ta forma terapii w Polsce dotarła w roku 1993. Integracja Sensoryczna (SI) to proces odbierania, przetwarzania bodźców. Ponieważ nasz mózg czerpie informacje poprzez odpowiednie systemy sensoryczne, które pozwalają nam uzyskać prawidłowy obraz świata możemy zinterpretować rzeczywistość. Wszystkie zarejestrowane bodźce muszą zostać przetworzone, by stworzyć całościowy wielozmysłowy proces poznawczy. Ów proces to właśnie uczenie się. Dzięki temu potrafimy zapamiętywać, wykonywać i zaplanować.
Za proces poznawczy odpowiedzialne są zmysły:
- węchu
- smaku
- dotyku
- ruchu
- wzroku
Tworzą one systemy: przedsionkowy, dotykowy, propriocepcja, system słuchowy, system wzrokowy, węchowy i smakowy.
W procesie tym mózg selekcjonuje wiadomości, wzmacnia je lub hamuje na różnych poziomach układu nerwowego, a więc w metodzie integracji sensorycznej dopatrujemy się związku między zachowaniem, a organizacją bodźców w OUN.
Zaburzenia integracji sensorycznej podlegają ocenie poprzez diagnozę, gdzie używa się odpowiednich testów tzw. Południowo Kalifornijskich Testów Integracji Sensorycznej.
Twoje dziecko potrzebuje pomocy? Umów się na diagnozę integracji sensorycznej do scepjalisty.
Do zaburzeń SI zaliczamy:
- nadwrażliwość sensoryczna,
- podwrażliwość sensoryczna,
- podwrażliwość z poszukiwaniem wrażeń sensorycznych,
- zaburzenia posturalne i okoruchowe,
- zaburzenia praksji,
- zaburzenia różnicowania bodźców.
Zwróć uwagę , gdy Twoje dziecko:
- posiada tendencję do poszukiwania wrażeń,
- ma nadmierną potrzebę huśtania się,
- dużo skacze na trampolinie,
- ma problem z manipulacją małych przedmiotów
- niechętnie okazuje uczucia, nie przytula się,
- nie lubi konkretnych ubrań,
- nie toleruje jedzenia o pewnej konsystencji,
- jest rozdrażnione,
- ma trudności w uczeniu się i nawiązywaniu kontaktów z rówieśnikami,
- zatyka uszy, nie toleruje dźwięków.
Nie zwlekaj, zwróć się o pomoc do terapeuty SI. Wykonaj diagnozę SI i zacznij pracę ze swoim dzieckiem. Pamiętajmy, że nad zaburzeniami pracuje nie tylko terapeuta, rodzic też może stworzyć taki zakątek sensoryczny w domu. Do współpracy potrzebna jest chęć organizacji oraz respektowanie zaleceń specjalisty.
