Zaburzenia odżywiania u dzieci to dziś dość powszechny problem, nie raz spędzający rodzicom sen z powiek. Szacunkowe dane mówią, że problem ten dotyka około 25% dzieci. Zaburzenia karmienia dotyczą nawet niemowląt i dzieci do 3-4 roku życia. Takie dzieci odmawiają przyjmowania pokarmu, mają trudności lub są niezdolne do jedzenia. Rodzice często martwią się o odżywianie swojego maluch i nie wiedzą czy dziecko ma zaburzenia karmienia.
Zaburzenia karmienia w niemowlęctwie i wczesnym dzieciństwie:
Co to jest?
Są to problemy w karmieniu i odżywianiu. Problemy z jedzeniem pojawiają się juz w okresie niemowlęcym lub u dzieci we wczesnym dzieciństwie, które nie spożywają jeszcze samodzielnie posiłków (do 3-4 r.ż.).
Jakie są objawy?
Przyjmuję się, że by zdiagnozować zaburzenia karmienia w niemowlęctwie i wczesnym dzieciństwie muszą zostać spełnione następujące warunki:
– brak łaknienia,
– stałe odmawianie przyjmowania pokarmu,
– dziecko ma trudności w jedzeniu lub jest całkowicie niezdolne do tej czynności.
Utrzymywanie się powyższych objawów przez ponad miesiąc, może doprowadzić do zaburzeń w rozwoju dziecka (niedożywienie, zahamowania wzrastania), wywołać niedobór witamin, białka i mikroelementów oraz anemie.
Przyczyny zaburzeń karmienia:
Eksperci dzielą je na organiczne i psychogenne. Pierwsze wynikają z prostych przyczyn np. choroby przewodu pokarmowego. Psychogenne mają swoje źródło w psychice dziecka oraz jego relacji z otoczeniem.
Niemowlęta często komunikują się z innymi za pomocą płaczu. Dodatkową formą komunikacji u tak małych dzieci staje się także przyjmowanie pokarmu. Gdy dziecko nie chce jeść, może to być informacja dla matki o samopoczuciu dziecka: czy jest głodne, zmęczone, czy też brakuje mu jej bliskości. Odmowa jedzenia może być wtedy jednym z sposobów komunikowania swoich potrzeb przez dziecko.
Terapia:
W niektórych przypadkach wystarczy psychoedukacja i zmiana nastawienia rodziców odnośnie prawidłowego odżywiania dziecka.
Odmawianie posiłku przez dziecko może być sposobem na zwrócenie na siebie uwagi rodziców. Jeśli opiekunowie nadmiernie skupiają się na problemach z odżywianiem i wagą dziecka, mogą doprowadzić do odmowy jedzenia przez dziecko a tym samym do zaburzeń łaknienia. W tym przypadku wystarczy by rodzice zmienili swój stosunek do wagi dziecka i jego karmienia. Kiedy zniknie nerwowe zachowanie rodziców, dziecko powinno znowu zacząć jeść.
Rodzice powinni wprowadzać zdrowe nawyki żywieniowe do diety swojego dziecka. Powinno ono jeść regularnie o określonej porze. Należ wyeliminować przekąski między posiłkami, gdyż nie powinno dziwić, że dziecko nie chce zjeść całej porcji pełnego posiłku, jeśli wcześniej zjadło inną przekąskę. Odradza się także zmuszanie dziecka do jedzenia. My dorośli też nie zawsze jesteśmy głodni, dziecko także ma prawo odmówić. Jednym ze sposobów zachęcenia dziecka do jedzenie jest zapewnienie różnorodności produktów oraz dobra atmosfera przy posiłkach.
Podstawową metodą leczenia w zaburzeniach odżywiania u dzieci jest terapia behawioralna. W niektórych przypadkach stosuję się terapię rodzinną lub terapię pomiędzy opiekunem a dzieckiem.
