Gimnastyka korekcyjna stanowi charakterystyczną formę ćwiczeń fizycznych, gdzie ruch podporządkowuje się celom terapeutycznym. Wykorzystywane ćwiczenia służą przede wszystkim do korekcji postawy ciała, co sprawia, że stosuje się specyficzne metody oraz zasady.
Układ ciała przyjmowany przed przystąpieniem do ćwiczeń dobiera instruktor. Może on ułatwiać bądź też utrudniać ruch, zapewnić odciążenie lub obciążenie odcinków ciała, ponadto powodować korekcję oraz ograniczyć ruch tylko dla wybranej części ciała. Do najczęściej przyjmowanych pozycji wyjściowych należą:
- Leżenie tyłem (na plecach).
Leżenie tyłem sprzyja przyjęciu skorygowanej pozycji w związku z odciążeniem kręgosłupa od ucisku osiowego. Ponadto nacisk podłogi na szczyt kifozy piersiowej służy zmniejszeniu tej krzywizny. Podczas ćwiczeń, gdzie nie wykorzystywane są ruchy rąk, najlepiej jest je ułożyć w pozycji „skrzydełek”. Jeżeli występują przykurcze mięśni zginaczy stawu biodrowego, co wiąże się z pogłębieniem lordozy lędźwiowej, należy ugiąć nogi zarówno w stawach biodrowych jak i kolanowych. - Leżenie przodem (na brzuchu).
Ta pozycja również sprzyja odciążeniu od ucisku osiowego. W leżeniu na brzuchu należy zwrócić uwagę, aby ciało było ustawione prosto oraz symetrycznie do linii środkowej. Unikać należy podpierania na łokciach, gdyż pogłębia to lordozę lędźwiową. Klatka piersiowa powinna przylegać do podłoża, a dłonie należy ułożyć jedna na drugą na podłodze, opierając na nich brodę. Często podkłada się kocyk w okolicach pępka, aby zabezpieczyć lordozę w trakcie ćwiczeń przed jej nadmiernym powiększeniem. - Klęk prosty.
Korekcja postawy jest w tej pozycji trudna do utrzymania, ze względu na brak stabilizacji odcinkowej, dlatego stosuje się ją w końcowym okresie procesu korekcyjnego. Podczas przyjmowania tej pozycji należy zwrócić szczególną uwagę na wciągnięcie brzucha, elongację (rozciągnięcie) kręgosłupa oraz ściągnięcie łopatek i prawidłowe ustawienie głowy. Plusem tej pozycji jest odciążenie stóp. - Klęk podparty.
Zamienna nazwa to pozycja wysoka Klappa. Zapewnia odciążenie osiowe oraz swobodę ruchów. Minusem tej pozycji jest tendencja do wysuwania barków do przodu, pogłębiania lordozy lędźwiowej i rozsuwania łopatek. - „Skłon japoński” – pozycja niska Klappa.
Zapewnia nie tylko hiperkorekcję nadmiernej lordozy lędźwiowej i kifozy piersiowej, ale również dzięki wyciągnięciu rąk w przód uzyskuje się elongację kręgosłupa. Ponadto pozycja ta zapewnia odciążenie osiowe. Jest dość często stosowana w gimnastyce korekcyjnej. - Siad klęczny.
Siad klęczny można łatwo utrzymywać przez dłuższy czas, przez co dzieci chętnie go przyjmują. W pozycji tej występuje jednak tendencja do pogłębiania lordozy lędźwiowej i osiowo obciążany jest kręgosłup, należy więc zwracać uwagę na uwypuklenie klatki piersiowej, ściągnięcie łopatek i elongację kręgosłupa. Stopy natomiast należy skierować palcami do wewnątrz. - Siad prosty.
Zmniejsza on lordozę lędźwiową. U dzieci, które mają przykurcz mięśni kulszowo-goleniowych w siadzie prostym występuje kifoza odcinka lędźwiowego oraz tendencja do pochylania ciała w przód. Dzięki oparciu dłoni za plecami możliwe jest uwypuklenie klatki piersiowej i wyprostowanie pleców. - Siad skrzyżny.
Sprzyja zarówno zmniejszeniu lordozy lędźwiowej jak i korekcji koślawości kolan i pięt. Jest to pozycja łatwa i często przyjmowana. Jednak zbyt długie przebywanie w siadzie skrzyżnym sprzyja pogłębieniu kifozy piersiowej.
